ο οπλισμος των αρχαιων Ελληνων ηταν οτι πιο εξεληγμενο ειχε ανακαλυφθει παγκοσμιος και μαζι με της καταλληλες τακτικες οδηγησαν τους Ελληνες σε νικες περα απο καθε λογικη, ο οπλισμος αυτος ελαχιστα αλλαξε ανα τους αιωνες και στοιχεια αυτου του οπλισμου εφτασαν μεχρι το 1000 μχ.
ΟΠΛΟΝ: ηταν η ασπιδα που χρησιμοποιουσε το βαρυ πεζικο (οπλιτες) ειχε διαμετρο περιπου 1 μετρο και βαρος 8-10 κιλα, ηταν απο ξυλο με επικαλυψη δερματος και ορειχαλκινων ελασματων, διαφοροποιουταν απο τις αλλες ασπιδες προγενεστερες αλλα και μεταγενεστερες απο την χειρολαβη (Αργολική λαβη) που απο το κεντρο ειχε μεταφερθει στην ακρη της ασπιδας, ο οπλιτης περναγε το χερι του απο ενα δερματινο δεσιμο στο κεντρο της ασπιδας (πορπαξ) και ετσι το βαρος της ασπιδας το κρατουσε ο βραχιωνας, αυτη η αλλαγη ειχε ως αποτελεσμα η ευχρηστια την να βελτιωθει κατακορυφα, μεγαλυτερη δυναμη μπορουσε να ασκησει ο στρατιωτης πιο ευκολα , η Αργολικη λαβη ηταν μια απο τις μακροβιωτερες εφευρεσεις οσον αφορα τον οπλισμο στον Ελληνικο χωρο.
ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ: τα πρωτα κρανη που εχουν βρεθει ηταν τυπου πιλου (δηλαδη σαν καπελα) συντομα εγινε φανερο στο πεδιο της μαχης πως ο στρατιωτης ειχε αναγκη για μεγαλυτερη προστασια στο κεφαλι, υπαρχουν αρκετες παραλαγες με μακρυτερες παραγναθηδες και πολλα σχεδια οσπου φτασαμε στην πιο διασημη περικεφαλαια του αρχαιου κοσμου, το κρανος κορινθιακου τυπο. Ηταν κατασκευασμενο απο ορειχαλκο και ηταν μονοκομματο με επενδυση υφασματινη απο μεσα για μεγαλυτερη ανεση. Αυτες οι περικεφαλαιες ηταν βαριες 4-4,5 κιλα και αν και περιοριζαν το οπτικο πεδιο και την ακοη του στρατιωτη (σε σχεση με τα κλειστα μεσαιονικα κρανη εδιναν πολυ μεγαλυτερο οπτικο πεδιο )του προσεφεραν την μεγαλυτερη προστασια για το κεφαλι και το λαιμο του στρατιωτη. παραλαγες αυτου του κρανους εφτασαν μεχρι τον μεσαιωνα στον στρατο των Βυζαντινων 7-8 αιωνας μχ.
Στην κορυφη του κρανους συχνα ειχαν λοφιο απο αλογισια χαιτη που το εβαφαν με διαφορα χρωματα , πολλες φορες αυτο το λοφιο δηλωνε και την ιδιοτητα του κατοχου, για παραδειγμα οι Λακεδαιμονιοι οπλιτες ειχαν το λοφιο κατα μηκος ενω οι αξιωματικοι ειχαν αντεστραμενο λοφιο.
ΘΩΡΑΚΑΣ: αρχικα οι θωρακες ηταν απο διαδοχικες λωριδες ελασματων με δερματικη επενδυση, αργοτερα αυτους τους θωρακες τους αντικατεστησε ο κωδονοτος θωρακας φτιαγμενος απο ορειχαλκο με επενδυση, ειχαν αναγλυφο το ανδρικο σωμα (στην αρχη υποτυπωδώς), οι συνθετοι θωρακες επιαναν με ξεχωριστες επωμηδες και ηταν πιο πρακτικοι αν και δεν αντικατεστησαν πληρως τους κωδονοτους.
Περιπου την εποχη των Μηδικων πολεμων αρχισαν να χρησιμοποιουνται οι λινοθωρακες, αυτοι κατασκευασμενοι απο διαδοχικες στρωσεις δερματος και λινου υφασματος αποτελουσαν μια επανασταση, παναλαφροι και ευχρηστοι σταδιακα αντικατεστησαν (αν και οχι πληρος) τους ορειχαλκινους, σε μερικες παραλαγες τους ενισχυονταν με μεταλικα ελασματα (σαν φοληδες).
Περιπου τον 6 πχ αιωνα εμφανιστηκε ο βαρια θωρακισμενος οπλιτης, ολο του το σωμα καλυπτοταν απο ελασματα στο σχημα του ανθρωπινου σωματος, περιχειριο και περιβραχιονιο στο ενα χερι (το αλλο προστατευοταν απο την ασπιδα) περικεφαλαια, κωδονοτος θωρακας, μιτρα (για προστασια της βουβονικης χωρας) περιμηριδια,περικνημηδες και περισφυρα, αν και πληρως προστατευμενος σταδιακα παραγκωνιστηκαν ολες οι επιμερους εξαρτησεις εκτος απο της περικνημιδες για λογους ευελιξιας.
ΔΟΡΥ: το δορυ ηταν το κυριο επιθετικο οπλο του οπλιτη ειχε μηκος 2-2.5 μετρα και χαλυβδινη ακμη ,στην πισω πλευρα του ειχε ακομα μια ακμη για καλο ζυγισμα αλλα και σαν εφεδρικη εαν εσπαγε η μπροστα.
Ενας τυπος τελειως ξεχωριστος ηταν η σαρισσα με μηκος 4 μετρα και μεγαλο αντιβαρο πισω χρησιμοποιουνταν απο την Μακεδονικη φαλαγγα με ακρος θανατηφορα αποτελεσματα
ΞΙΦΟΣ: το εφεδρικο οπλο ενος οπλιτη ηταν το ξιφος, τα μεγεθη των ξιφων ποικιλλαν απο μισο ως ενα μετρο, παρα τα οσα φανταζομαστε τα ξιφη δεν χρησιμοποιουνταν για ξιφομαχια και οι οπλιτες καταφευγαν σ αυτα μονο εαν εσπαγε το δορυ τους.
Σταδιακα αρχησαν να εμφανιζονται διαφοροι τυποι κυρτων σπαθιων (σαν γιαταγανια) οπου στην βαση ειχαν λεπτη λαμα και κοντα στην ακμη φαρδια, τετοια κυρτα ξιφη ειχε υιοθετήσει ο Αλεξανδρος για το Μακεδονικο ιππικο και ειχαν το πλεονεκτημα οτι ειχαν πολυ μεγαλυτερη ροπη στο χτυπημα απο τα κοινα ξιφη απο την αλλη ομως ηταν καπως δυσχρηστα στα διατρητικα χτυπηματα γι αυτο και δεν χρησιμοποιηθηκαν πολυ απο το πεζικο
